Eindelijk écht contact

Ha lieve mensen, daar zijn we weer! De Schuurjongeren zijn up and running en wij zijn mega blij dat de Schuur weer in volle bezetting open is. Ja, de Schuur... De meningen zijn ietwat verdeeld over onze nieuwe naam. Eigenlijk werd de Toneelschuur in de volksmond door velen al Schuur genoemd, dus wat mij betreft een prima verandering. Helemaal als je hoort waarvoor het staat: kortere naam, bredere programmering. Ik vind het geniaal. Meer dans, muziek, spoken word en zelfs dj’s (!). Wij zijn daar helemaal voor!

Via een van onze medewerkers hoorde ik dat toch niet iedereen daar blij mee is... Zo kwam er een klacht binnen dat er wel een heel leuk feestje bezig was in het café toen de deuren van de filmzaal waar zij was geweest opengingen. Ik vraag me dan alleen maar af waarom ze niet gezellig aangeschoven is voor een drankje en een klein dansje. Misschien juist leuk om na de coronatijd weer uit je eigen bubbel te stappen en die sprong te wagen!

Vroeger ben ik door mijn ouders veel meegenomen naar het theater. Ik denk dat daar mijn liefde voor kunst en cultuur ooit is begonnen. Via scholen worden jongeren ook nog wel eens mee de zaal in genomen, maar het lijkt mij nog leuker als jongeren het zelf ook echt als uitje gaan zien. Vroeger was ik vrijwel altijd de jongste in het publiek. Vaak nog steeds, helaas. Daarom proberen wij als Schuurjongeren meer jeugd warm te maken voor theater. Ik neem zelf ook vaak vrienden mee. Na een speciaalbiertje in het café en een mooie voorstelling zijn ze altijd blij dat ze een keer mee zijn geweest. Een real life performance is echt een heel andere ervaring dan die film thuis op de bank.

Vorige week zat ik bij de generale repetitie van Interesting Mistakes, een acrobatisch spel met zes meter lange bamboestokken. Achteraf vroeg ik of de spelers niet uitgeteld waren na zo’n stuk... Ja dus. Ook hadden we het over het decor, of het stuk ging zoals ze wilden en hoe ze precies geoefend hadden voor zoiets. Ik kreeg een beetje OEROL kriebels van zo’n leuk nagesprek. Ik heb op Terschelling veel voorstellingen gezien waar de spelers niet echt van het toneel afkonden na het applaus. Er werd gespeeld op een strandvlakte of in het bos en ook daar kan je na een stuk vaak nog even nakletsen. Hierdoor gaat het nog meer leven.

Met de Schuurjongeren organiseren we voor- en nagesprekken. Zo kun je op een avond in de Schuur nog meer leren, voelen en beleven. Ik heb vaak het idee achteraf pas te begrijpen waar een stuk nu echt over ging. Alsof het kwartje pas valt na de voorstelling. Extra leuk om er dan nog even met elkaar over na te kunnen praten.

Bij the Father (must see) zat ik naast een mevrouw die mij na afloop stilletjes een zakdoekje toeschoof. Ze had mijn tranen gezien en vroeg of ik in mijn familie te maken had met het onderwerp van de film: dementie. Dat is niet zo, maar toch raakte het mij erg. Vervolgens vertelde zij over haar ervaringen. Een kort gesprekje, maar wel écht contact.

De toneelstukken die ik afgelopen weken gezien heb draaiden ook veel om publieksparticipatie en interactie. Ik denk dat hier nu meer dan ooit behoefte aan is. Zo werden bij de voorstelling Interesting Mistakes aan de eerste rij bamboestokken uitgedeeld die men zelf in het decor moest plaatsen. Bij Toneelschuurproductie de Stoelen vroegen de spelers het publiek op te staan, omdat hun stoel nodig was in het stuk. Al gauw waren meer een meer stoelen nodig, wat uiteindelijk resulteerde in het gehele publiek die van zijn stoel verplaatst werd en plaats nam aan de zijkanten van het decor, super dichtbij de spelers. Vroeger zou ik hebben gedacht hoe ze dit van het publiek durven te vragen. Maar je kon zien dat iedereen dacht: "Huh wat gebeurt er nu, wat leuk, we doen mee". Dit schiep een gevoel van verbondenheid.

Boys Won't Be Boys begon met de mededeling: "Zorg dat je lekker zit (we zaten gelijkvloers met de spelers, houd ik van) en als je moet niezen, mag je niezen, als je naar het toilet moet, mag dat ook". De voorstelling sloot af met een korte cursus zelfliefde, waarbij iedereen zichzelf diep in de ogen kon kijken met spiegeltjes die onder de stoelen lagen. Naast contact met anderen draait het ook om contact houden met jezelf!

Er valt veel te leren en ontdekken. Voor mij is de Schuur daar de perfecte plek voor. Je kunt door de prachtige programmering en veelzijdige avonden altijd ergens iets van leren, tijdens de voorstelling of achteraf. Doe wat de vrouw van de klacht had moeten proberen: even met de heupen swingen en buiten je comfort zone treden. Grenzen verleggen, leren en ervaren met leuke mensen om je heen. Ik zou zeggen: go for it!